Mijn tante Pilar
Een voorstelling over de liefde, naar aanleiding van foto’s van Rommert Boonstra.
Mijn Tante woonde in een gekkenhuis. Zij had daar een eigen kamertje en daar mochten geen mannen naar binnen. “Jongeheer u mag niet naar binnen hoor! Dan wordt mevrouw Pilar onrustig. U kunt in het vervolg beter thuis blijven. Gaat u daar maar even op de bank zitten.”
In de voorstelling “Mijn tante Pilar” brengt neef Felipe, voor het eerst sinds veertig jaar, een bezoek aan zijn bejaarde tante in het gekkenhuis. Tijdens het wachten op de bank in de gang vertelt hij over die ene keer dat hij als jongen bij zijn tante logeerde. De logeerpartij waarop hij ontdekte dat zijn tante een geheim koesterde.
De verhalen in de voorstelling spelen zich af in een groot landhuis in Spanje. De verteller introduceert spelenderwijs de verschillende personen die tijdens die bewuste logeerpartij een rol speelden. Het publiek maakt kennis met Miquel de butler, Maria de naaister, Jesus de paardenknecht en vooral met die vreemde Tante. Gaandeweg wordt het publiek meegesleept met de speurtocht van Felipe naar de geschiedenis die Tante verborgen houdt.
Portretfoto’s
De voorstelling “Mijn tante Pilar” is ontstaan naar aanleiding van vier bijzondere portretfoto’s van de bekende Rotterdamse fotograaf Rommert Boonstra.
De vrouwen op die foto’s, hun oogopslag, hun houding en de sfeer van de enscenering inspireerden Marco Holmer tot deze voorstelling. Samen met de muziek van Nora Mulder vormen de foto’s het decor waartegen de onthulling van het geheim van Tante Pilar plaatsvindt.
De voorstelling
De voorstelling is bedoeld voor jongeren en volwassenen en kan worden gespeeld in theaters en op scholen.
De lengte van de voorstelling is ongeveer 75 minuten.
Reacties, foto’s en posters van de voorstellingen kunt u vinden bij het onderdeel Publiciteit.
De voorstelling werd gemaakt door:
- Teksten: Marco Holmer.
- Regie: Jan van Rossum.
- Foto’s: Rommert Boonstra.
- Muziek: Nora Mulder.
- Toneelbeeld: Roos Vlasblom.
- Kostuum: Gytha Paulusma.
Stelt u zich voor, een groot landhuis, aan de rand van een dorp. Vroeger ratelden daar de wagens af en aan. Overal branden fakkels. In dat huis woonde een rijke textielbaron. Zijn feesten waren beroemd.
Brada is een bijzondere muziektheater-voorstelling, een samenwerking project van de Nederlandse storyteller Marco Holmer en de Duitse pianist Herbert Fiedler.
Verteller: Marco Holmer, studeerde aan de Theaterschool Arnhem, hij is verhalenverteller, drama-docent en theater-regisseur. Marco vertelt in het Nederlands, Duits en Engels.
Op dinsdag liet ik de hond uit in het park. Op een bankje aan de rand van vijver, genoot ik een ogenblik van de mooie nacht. Ik zat daar, schat ik, een minuut of vijf toen er opeens in het water voor me enorme luchtbellen te voorschijn kwamen. Zo groot dat ze onmogelijk van een vis afkomstig konden zijn. Een paar tellen later verscheen – ongelogen – een kikvorsman boven water. Hij klauterde op de kant en ging naast me op de bank zitten. “Goeie avond” wenste ik hem maar, want wat moet je anders zeggen tegen een kikvorsman die om middernacht uit de vijver van het stadspark komt geklauterd.
In het programma “Verhalen van stad en land”, worden een aantal oude en moderne sagen verteld, die zich in de stad en op het platteland afspelen: “het verdwenen lijk”; “de vreemdeling en de oude vrouw”; “de oude zieke man” en “het dolhuis”. Een aantal van deze sagen werd geschreven door kinderboeken-schrijver Koos Meinderts.
Marco staat in zijn ouderlijk huis met zijn mobiel te bellen: “Nee ik ben in het oude huis van mijn moeder. Ja. Nee ik kan niet weg. Dat moeten we helemaal opruimen. René is hier ook. Ja, opruimen! Er staan hier nog een berg spullen. Die moeten allemaal nog worden uitgezocht. Ik bel wel als ik klaar ben! Tot ziens!”
In de voorstelling ruimen twee broers de allerlaatste huisraad op: het jongensbed, de badkuip, schilderijen en het speelgoed. Ze moeten verhuizen. Het huis wordt gerenoveerd!
Roel houdt van de toren, want daar bovenin begint de wijde wereld. Daar droomt hij van. “Ik ga nooit meer naar school. Ik word ontdekkingsreiziger en ik begin vandaag!”
De voorstelling werd gemaakt in opdracht van het Steunpunt Kunstzinnige Vorming Eemland.
“Hoe oud bent u eigenlijk Hodja?” vroeg een man in het koffiehuis. “Veertig” antwoordde de Hodja. “Onmogelijk Hodja”, merkte een tafelgenoot op. “Dat zei u tien jaar geleden ook al”. “Maar natuurlijk beste man”, zei Nasreddin. “Eens gezegd blijft gezegd. Ik ben niet zo iemand die telkens maar van mening veranderd”.
In Nederland kent men Jan Klaassen, in Vlaanderen Tijl Uilenspiegel, in Suriname de spin Anansie en in Marokko de Djeba. In Turkije speelt 
Reacties, foto’s en posters van de voorstellingen kunt u vinden bij het onderdeel 
“Mijn broer heeft een andere juffrouw. Hij gaat haar thuis wel eens ophalen en loopt aan haar hand naar school. Als hij haar in de verte ziet roept hij hard: ‘Dag juffrouw!’ Als ik dat naar juffrouw Kachel zou roepen dan zou ze iedereen opzij duwen en op me afkomen. En al was het midden op de Markt, ze zou mij een keiharde draai om mijn oren geven. Niemand zou haar tegenhouden.”
Op de schoorsteen van oom Boekari, mijn buurman, staan twee dingen. Een grote bruine sperzieboon en een blikken speelgoedautootje. Die komen uit Madagaskar, zegt hij. En oom Boekari zegt telkens weer dat die twee op de schoorsteen zijn lievelingen zijn. Een boon en een autootje! En hij is nog wel een groot mens!
De voorstelling is geschikt voor kinderen en volwassenen. Zij kan gespeeld worden in theaters, scholen, bibliotheken en buurthuizen. De lengte van de voorstelling is ongeveer 50 minuten. Bij de voorstelling is een uitgebreide 
“Aan de rand van een groot bos leefde het kleine hertje Kantjil. Zijn grootste wens was om naar de akker van pa Kromo te reizen. Daar groeiden namelijk heerlijke worteltjes. Zijn lievelingseten! Helaas lag die akker aan de àndere kant van het bos. En midden in het bos woonde Si Matjan, de tijger, die altijd honger had.”
