“Mijn broer heeft een andere juffrouw. Hij gaat haar thuis wel eens ophalen en loopt aan haar hand naar school. Als hij haar in de verte ziet roept hij hard: ‘Dag juffrouw!’ Als ik dat naar juffrouw Kachel zou roepen dan zou ze iedereen opzij duwen en op me afkomen. En al was het midden op de Markt, ze zou mij een keiharde draai om mijn oren geven. Niemand zou haar tegenhouden.”

Juffrouw Kachel

In het boek “Juffrouw Kachel” valt Toon Tellegen direct met de deur in huis: Juffrouw Kachel slaat. Daarover gaat dit dagboek van een schooljongen. En over zijn wraakgevoelens. Want juffrouw Kachel is een serpent.
Djara uit groep 7 van de Nicolaasschool in Rotterdam beschreef die vreselijke juf als volgt: “juffrouw kachel heeft als hobby kinderen slaan. Ze is dik en gemeen en vooral goed in oortje trek. Lief zijn kan ze niet goed!”

Machteloosheid

In de voorstelling vindt Geert Bastiaanse, leerkracht op Basisschool “van de Bruynschool”, het dagboek, verborgen, in de fietsenstalling. Hij maakt zich zorgen en leest, stukje bij beetje, de verhalen uit het dagboek voor. Aan de hand van foto’s reconstrueert Geert, samen met de luisteraars, wat de dagboekschrijver heeft meegemaakt. De boosheid, de angst, de hoop en de machteloosheid van de jongen worden voelbaar. De voorstelling verandert langzaam in een gesprek tussen Geert en de luisteraars. Zou het echt gebeurd zijn? Wat kun je als kind tegen onrecht en geweld doen? Mogen we zo’n dagboek eigenlijk wel lezen? Wat moeten we er mee doen? En met juffrouw Kachel?